Een groet doet goed!
Gister stond ik bij de kassa van de supermarkt om af te rekenen. Ik dacht een oudere dame te herkennen en zei haar gedag. Het bleef verdacht stil en ik keek haar nogmaals aan waarop ze terugkeek met de opmerking: “Ik ken jou niet”. Oh, ok! Daar ik niet de behoefte had mij verder te identificeren heb ik het zo gelaten.
Irritaties aan de lopende band
Ik had de boodschappen op de band en wilde ze in mijn rugzak stoppen. Ik hoor dezelfde stem nu geïrriteerd vragen of ik de kar kon wegzetten zodat zij ook verder kon. Dit waren dus echt irritaties aan de lopende band…
“Ja natuurlijk” zei ik en ik voelde stiekem een grinnik opkomen. Deze mevrouw was niet echt in haar hummetje. Toen ik had afgerekend moest de rest nog in de rugzak maar ja… haar boodschappen kwamen ook al door…
Ik voelde me toch iets gehaast en keek mevrouw aan die nu echt een donkere blik had… ik kon het niet laten en grinnikte: Oh jee, ook dat nog!! Ik zei gedag, verliet de winkel en liep op weg naar huis.
Ik zie jou
Ik kwam een aantal wandelaars tegen en met dat we elkaar begroeten, bedacht ik me hoe vanzelf een groet gaat. Even een blik, een ‘ik zie jou’, al dan niet een glimlach eventueel gevolgd door een gesproken groet. Een groet doet goed! Zelf maak ik bij een voorbijgaande ontmoeting snel en makkelijk contact. Dit is natuurlijk anders als ik bijvoorbeeld in Amsterdam loop. Dan zou ik het erg druk krijgen, wil ik iedereen begroeten. Het zijn dan zoveel mensen dat ik me afsluit voor het lawaai van de drukte en heerlijk in mijn eigen bubbel door kan wandelen.
Bekentenis
Nu ga ik wat bekennen, namelijk mijn gedachten. Mijn allereerste gedachte op de reactie van de mevrouw in de supermarkt waren niet echt vriendelijk… “Jemig.. wat een chagrijnige piep! .. piep!.. piep!..”
Op de terugweg had ik het blijkbaar nog niet losgelaten want ik haalde wat er nou gebeurde terug in mijn mind. En voelde dat het mij op dat ogenblik best raakte. Wat is er dan fijner om af te reageren in gedachten met een flinke snauw. Wat was het dan dat mij raakte? De woorden “Ik ken jou niet”, die woorden… die waren het die raakte. Niet dat ze geen gedag terug zei. Een behoefte is gezien en gehoord te worden.
‘Ik ken jou niet’ als trigger
En ging terug in de tijd toen ik 14 was. Ik ging bij mijn vader wonen, al kende ik hem niet goed. Een natuurlijke reactie van buurtbewoners was dan ook: “Hey ik ken jou niet!” waarna ik werd voorgesteld als dochter van en een heuse Goezinnen. Toch voelde ik dit even als vreemde eend in de bijt. Door mij deze trigger te herinneren weet ik wat er speelde, weet ik wat er raakte en kon ik het loslaten. Want het was toen, niet nu. Opgelucht haalde ik adem, glimlachte en liep verder.
Invullen voor de ander
Omdat ik niet voor de mevrouw in de winkel kan invullen wat er speelde dat ze zo reageerde, heb ik mijn oordeel omgezet naar een positieve gedachte. Je weet nooit wat er in de ander omgaat en een oordeel of negatieve gedachte is zo bedacht (lees maar even terug...). Gelukkig kun je gedachten terughalen, herzien en herstellen.
Nog iemand vriendelijk begroet en op de oprit zag ik mijn drie kanjers opkijken met hun grote lieve ogen. Ik begroette ze (doe ik altijd J) en hoorde een zacht gemompel wat op een hinnik moest lijken. Thank You!
Persoonlijke ontwikkeling laat je begrijpen wat een reactie met je doet. Zodat je kunt achterhalen wat er geraakt word zodat je ermee kunt verbinden, het kunt voelen en het kunt loslaten.
BeKind and let go!
Liefs Sacha 🌸